اشعار

ای هـمـسـر با غـیـرت طـاهـا خـدیجه            ای شـأن تـو بـالاتـر از بـالا خـدیـجـه

روح بــلـنـدت اوج اَوْ اَدْنــا خـدیـجــه            تو دائـم الْاِنـفـاق هـسـتـی یـا خـدیـجـه

دار و نـدار حـضـرت زهـرا خـدیجـه

شب تا سحر مشغول تسبیح و دعـایی            اول مــســلـمــانِ زنِ دیـن خـــدایـــی

تـنـهـا طـرفـدار حـریـم مـصـطـفـایـی            مــادر بــزرگِ خـانــدان هَـلْ اَتــایــی

هـمراه احـمـد بوده ای هـر جـا خدیجه

دارایـی ات را دادی و دلـبـر گـرفـتـی            بـار اِلَـم از دوش پـیـغــمـبـر گـرفـتـی

سیب بهشتی خوردی و کـوثـر گرفتی            زهـرا که آمـد رتـبـۀ مــادر گـرفـتــی

ای کـه مـقــام تـو بُــوَد والا خـدیـجــه

پـای نـبـی تـا لـحـظـۀ آخـر نـشـسـتـی            با غیرتت بت های یثـرب را شکـستی

انفـاق را هرگـز به روی دین نـبـستی            در تـنگـنـای ظلم، حق را می پـرستی

در راه حق کردی فدا جان را خدیجه

از اهل یثرب طعنه و دشنـام خوردی            خـونِ جـگـرها در رهِ اسـلام خوردی

خونِ دل از زن های نافَرجام خوردی            آن قدْر هم حرف بد از اقوام خوردی

که دل بـریـدی آخـر از دنـیـا خـدیجـه

سـجـاده پــای بــنــدگــی ات ایـسـتــاده            اصلاً مـقـام توست، مِعْـراجُ الـسَّعـاده

دیـن خـدا پـیـمـانـه و عـشـق تـو بـاده            باید به زهـرا گـفت، ای محـراب زاده

جـاری نـگـردد اشـکـهـایت با خـدیجه

مادر که باشد، شأن دختر پایدار است            این چارچوبِ خانه حتی استوار است

مادر نباشد، روزِ روشن شام تار است            امشب دل زهرا برایت بی قرار است

بـعـد تو زهـرا مـی شـود تـنهـا خدیجه

بـوی جـدایـی می دهـد هُـرمِ صـدایـت            دیــگــر نـمـی آیــد صــدای ربـّـنـایـت

این لـحـظـه های آخـری بـایـد بـرایت            روضه بـخـوانـیـم از غـم کـربـبـلایت

تا چـشـم هـای تو شـود دریـا خـدیـجـه

امـشب تـمـامِ بـستـرت را، غـم گـرفته            اِنـسـیَّـةُ الْـحـورایِ تـو، مـاتـم گـرفـتـه

با اینکـه قـلـب حضرت خـاتـم گـرفته            شـکـر خـدا دورِ تو را مَحـرَم گـرفته

وای از غروب روز عاشورا، خدیجه

سنـگ صبـور قـلـب طـاهـایی خدیجه            آرامـش پـیـغـمـبـر مــایــی خــدیـجــه

کِی می رسد دست کسی بر رتـبۀ تو؟            از بـس که بـالایـی و والایـی خـدیجـه

خـیـر النـسـاها را اگـر که برشـمـارند            قـطعـاً تو جـزء بهتـریـنهـایی خـدیجه

درک مقامات تو کار هر کسی نیست            چـون مــادر امّ ابـیـهــایــی خــدیـجـه

بر تـارُک اسـلام نـامت مـی درخـشـد            اوّل مـسـلـمـان، قبل مولایی خـدیـجـه

مـثـل تو را بـانـو! خـدا کِـی آفـریـده؟

تـنـهـا تویی که مثـل زهـرا پـروریـده

بـانـو تـو بـا آسـیـه و مــریـم قـریـنـی            ای آسـمـانی! پس چرا روی زمیـنـی؟

اسـلام بـا دارایـی تـو قـد عـلــم کــرد            تـو اوّلـیـن حـامـی ایـن دیـن مـبـیـنـی

ما را به مجهول الهُویت ها چه کاری است؟            تنها خودت هـستی که امّ الـمـؤمـنیـنی

شعب ابی طالب تو را در خود نگه داشت            تا بـر هـمـه ثـابـت شـود تـنهـاتـریـنـی

از حرمت داغ تو عـام الحـزن فرمود            خیلی عزیزی، رکن خـتـم المرسـلیـنی

بانو بـرو بعد از تو خـیلی سخت باشد

با حـیـدر از زهـرا خـیالت تخت باشد

وقتی كه چشم خلق خـدا ناسپـاس بود            تنها خدیجـه بود كه گـوهـرشناس بود

تا سر نهد به پای رسول امیـن ز شوق            در بـارگـاه عـشـق پُر از الـتماس بود

این افتخار اوست كه در طول عمر خویش            با بـهـتـرین پیـمبر حـق در تماس بود

گـنـجـیـنـۀ مـعـارف ایـمـان و منـزلت            آئـیـنـۀ تـجـلّـی و پُـر انـعـكــاس بــود

مـال و مـنـال را به فـقـیـران مكه داد            كی در كمند نفس و طعام و لباس بود

خوف و رجای او به ره دین حق گذشت            از جـاهـلان مكـه كجا در هراس بود

غفلت نكرد لحظه ای از حق، خدا گواست            تا آخرین نفس به جهان حق شناس بود

روز و داع خویش وفائی از این جهان            آزرده دل، به خاطر آن باغ یـاس بود

خداوندا کرم کردی مرا بسیار بخـشیدی           خطا کردم ولی با لطف خود هربار بخشیدی

گنهکاران عالم حال من را خوب می فهمند           گدای خسته را با روی خوش ای یار بخشیدی

هزاران مرتبه توبه شکستم باز برگشتم           تو اما بنده ات را بعد هر تکرار بخشیدی

همین که نور بسم الله دیدی روی لبهایم           شب اول کـنـار سـفـرۀ افـطار بخـشیدی

تو گویا بیشتر از من به من مشتاق بودی که           به شوق اولین تسبیح استغـفـار بخشیدی

فراموشم نخواهد شد که با رحمت نه تنها من           جهانی را به عشق حیدر کرار بخشیدی

زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

حـال دعـاء حـال بـکـا حــال زمـزمــه           وقت سحر به شرط اطاعت چه ثروتی ست

گـفـتـم به کـوی قـبـلـه حاجـات رو کنم           دیدم کنار یار نه خواهش نه حاجتی ست

اصلا خوش است کوی مناجات با حبیب           زیرا برای وقت ملاقات  فرصتی ست

کـاری بـرای دلـبـر خود که نـکـرده ایم           یادش میان اشک و دعا خود محبتی ست

شـاید عـزیـز فـاطـمـه مـهـمـان ما شود           روضه بـپـا کنید که دلـدار هـیـأتی ست

بـا یـک ســلام تــذکــرۀ کـربــلا دهــد            با او اگـر رویـم به مـقـتـل قـیامتی ست

ذکرش همیشه عمتی الزینب است وبس           با کعبة الرزیه به قـلـبش مصیـبتی ست

یاعـمّـتـی هــنـوز تـنـت درد مـی کـنـد؟           در عـلـقـمه هنوز عـلـمدار غـیرتی ست

عـمّـه هـنـوز جـمـلـۀ تو می کُـشد مـرا:           محرم نمانده وقت سواری چه غربتی ست

حـلق بریده از ته مـقـتل مرا که خواند            لبیک یا حـسیـن من اینک ولایـتی ست

مـی آیـم و رواست که در روز انـتـقـام           اعلان کنم که بیرقم از جنس عصمتی ست

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

زخود گشته نومید از فرط عصیان            بـه درگـاه عــفــو تــو امــیــدواری

اگر پـرده از جرم من می گـشـودی            به من بستـه می شـد در خـلـق آری

نـدانـم چـه شـد کـآبــرویـم نـبــردی            و یــا دادیــم عــزت و اعـتــبــاری

تو کـردی عزیـزم و گرنه عزیزان            مرا می شـمـردند کـمـتـر ز خـاری

الــهــی تـو بــردار از دوش بــارم            که سنگین تر از بار من نیست باری

اگر قـصـد سـوزانـدنـم کرده بودی            چــرا دادیــم دیـــدۀ اشــکـــبـــاری

من ار مجـرمـم تو سریع الرضایی            من ار رو سیـاهم تو پـروردگـاری

تو و باب احـسان و دریای عـفـوت            من و دست خـالی و احـوال زاری

چه حاصل برد از وجودم جحیـمت            گـرفـتـم بـسـوزی مرا در شـراری

نه اشکی نه آهی نه سوزی نه دردی            نه رنگی نه بوئی نه برگی نه باری

تـهـی دستـم امـا عـلـی دوست باشم            نـدارم بـه جـز نـام مــولا شـعـاری

به دنیا به عقبی به محشر به میزان            مرا غـیـر مـولا عـلی نیـست یاری

به یـک یا عـلـی کـز دهـانـم بـرآیـد            جـحـیـم تـو را می کـنـم لالـه زاری

عـلـی دوسـتـم دوسـتـان عــلــی را            کجا روز محشر به خود واگـذاری

بـه جـز مـدح مـولا ز (میثم) نـیـاید            که بـاشد به او عـاشـق بـی قـراری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

همیشه وعـدۀ او حق و وعـدۀ ما پوچ            کـه مـا جـفـا بـنـمـایـیـم او وفـا بـکـند

هـمـیـشه بر هـمـه باریده و ندیـدم من            برای رحمت خود خوب و بد سوا بکند

در انـتـظار گـدا نیست تا که در بزند            به هر کجا که گدا هست سفره وا بکند

برای آن که به معـراج بـنـده را ببرد            مـیـان کـربـبـلا عـرش را بـنـا بـکـند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن            که قـبل بنـدگی ات او به تو عطا بکند

منی که عُرضۀ توبه ندیده ام در خویش            مـگـر خـدا ز گـنـاهان مرا جـدا بکند

مگر به حق عـلی و به حق آل عـلـی            به این امید نگـاهـی به سـوی ما بکند

چه فرق میکند آن کس که معرفت دارد            عـلـی عـلـی بـکـنـد یا خـدا خـدا بکند

چه می شود که بمیرم کنارشش گوشه            عجب خیال خوشی کرده ام خـدا بکند

من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

در بیابان هوس نیست به غیر از خس و خار           من گرفتار در این دشت و کویرم چه کنم

خانۀ دل شده از ظلمت عصیان تاریک           روشنی گر که نبخشی به ضمیرم چه کنم

مـژدۀ عـفـو گـنـه بر من آلـوده فـرست           نرسد گر که نـویـدی ز بـشیـرم چه کنم

بارش رحمت خود را به سرم نازل کن           گر که آلوده و بی توبه بـمـیـرم چه کنم

همۀ عـمـر «وفائی» به فغـان می گوید           بی توای ای حیِّ توانا و قـدیرم چه کنم

ای پیـکـر بـرهـنـۀ بی‌سـر حـسیـن من            آیا تـویـی عـزیـز پیـمبر، حـسیـن من؟

پیـدا نـمی‌کـنم به تـنت جـای بـوسـه‌ای            جز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من

بـگـذار تـا زنـم بـه گــلـوی بـریـده‌ات            یک بـوسـه با نیابت مـادر حـسین من

ای بـر تـنـت سـلام، جـواب ســلام ده            از حنجر بُـریده به خـواهر حـسین من

زخـم تنـت ز حـد تـصَوّر، بُـوَد فـزون            زخـم دلـت هـزار بـرابـر، حـسیـن من

ترسـم کُـشنـد دخـتـر مـظـلـومـۀ تو را            او را نگـیر این‌هـمه در بَر حسین من

برخیز و بر مـسافـر شامت، اذان بگـو            قرآن بخوان، در این دم آخر حسین من

من آن مـسافـرم که ز خـون گـلوی تو            کردم خـضاب، جان برادر، حسین من

گر بی‌تو می‌روم سفر شام، دل خـوشم            هستی به نـیزه سایۀ بر سر؛ حسین من

«میثم» ز سوز سیـنۀ ما شعله می‌کشد            دستش بگیر در صف محشر حسین من

در قـتـلـگـاهـت آمـدم و سـر نـداشـتی            یک جـای سالمی تو به پیکـر نداشتی

دیـدم تـو را چـه دیـدنی؛ ای پـارۀ دلـم            حتی لـبـاس کهـنـه ای در بـر نـداشـتی

جز روی حنجری که همه بوسه اش زدند            جـایی برای بـوسـۀ خـنـجـر نـداشتی؟

زینـب بمیرد این همه خـونی نبـیـندت            خـواهـر شود فـدای تو یـاور نداشتی؟

ته مانـده های پیـرهـنت هم ربـوده شد            چـیزی بـرای غـارت لـشکـر نـداشتی

ای وای سیـنۀ تو پُـر از جـای پـا شده            یکـی دو تـا که ارث ز مـادر نـداشتی

بی کس شدی ز پشت سرت نیزه خورده ای            حـق مـی‌دهـم حـسین، بـرادر نـداشـتی

بلـنـد مرتـبـه شـاهـی و پـیکـرت افـتاد            همین که پیکرت افتاد خواهـرت افتاد

تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی            هـزار مـرتـبه زیـنـب، بـرابـرت افـتاد

همین که از طرف جمعیت دو تا چکمه            رســیــد اول گــودال، مــادرت افــتـاد

تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند            چنان که شـرح تن تو به آخـرت افـتاد

خـبـر رسید که انـگـشـتر تو را بُردند            مـیـان راه، الــنـگـوی دخـتـرت افـتـاد

کـنار خـیـمه رسیده است لشگـر کوفه            و خـواهـر تـو بـه یـاد بـرادرت افـتـاد

داشت هر چند گُلِ جانِ تو پرپر می‌شد           از شمیـمـش هـمـۀ بـاغ مـعـطـر می‌شد

من فـقـط داشتـم از دلـهـره می‌لـرزیـدم           پیش چشمم كه تن پاك تو بی‌سر می‌شد

كـاری از دستِ كـسی بر نمی‌آیـد بـایـد           دلــم آرام بـه تــقــدیـر مُــقَــدَّر مـی‌شـد

خواستی تا كه شفاعت كنی از قاتل خود           ولی آن روز مگر حرف تو باور می‌شد

به تو هر ضربه كه می‌خورد خدا می‌داند           ضـربـان دلِ مـن چـنـد بــرابـر می‌شـد

زره ات بیشتر ای كـاش تحـمّـل می‌کرد           لااقـل عـمـق جـراحاتِ تو كمتر می‌شد

آن زمانی كه لبِ تیغ به حلقومت خورد           حنجرت كـاش مطیـعِ دم خنجـر می‌شد

رحمی قرار نیست که بر پیکرش کنند           پس تیغ می‌کـشند که زخـمی ترش کنند

از آب چـون مـضـایـقـه کـردند؛ آمـدنـد           سـیـراب از سـراب دم خـنجـرش کـنند

هی می‌زند و باز نـفـس می‌کشد حسین           راهی نـمانده است مگر بی سرش کنند

گفت این خداست پیش من از او حیا کنید           مـقـتـل شـلـوغ بـود و نشد باورش کنند

خـنـجـر اثـر نکرد به حـنجـر قـرار شد           مـقـتول یک جسارت زجر آورش کنند

با کـیـنـه سنـگ بر دل آئـیـنه اش زدنـد           تـا که هـزار تکه عـلـی اکـبـرش کـنـند

وقتی به پـاره پـیـرهـنـش چـشم داشـتند           امکان نداشت رحـم به انگـشترش کنند

مانند سایه از سـرم ای تـاج سـر مرو            ما با هم آمدیم و تو بی هـمسـفـر، مرو

تنها نه این که خـواهر تو، مـادر تـوأم            از رفتنت به خاطر من در گُـذر، مرو

از کودکی برای تو بودم سپر، حـسین            میدان جنگ می‌روی و بی سپر، مرو

حالا که می‌روی کمی آهستـه تر برو            آتش به جان مزن تو از این بیشتر، مرو

طفلت به خواب رفته و بیدار اگر شود            دق می کند ز دوری تو بی خـبر، مـرو

لبها دو چوب خشک شده می‌خورد به هم            این گونه از مقـابل چـشمـان تر، مـرو

(از آب هـم مضایـقـه کردند کـوفـیان)            ای از تـمام اهـل حـرم تـشنـه تر، مرو

باشد نگاه تو به من اما دلت کجاست؟            هستی به یاد مادر و دیوار و در، مرو

آرام دل؛ سـتـارۀ هــفـت آســمــان مـن            آتش مزن به هر قـدم خود به جان من

آهـسـتـه تر بـرو که تمـاشا کـنـم تو را            دامن مکش ز دست من ای مهربان من

این ناله های بی کسی ات می کـشد مرا            ذکـر انا الـغـریـب تـو بـرده تـوان من

از بس عطش ز حنجر تو شعله میکشد            داغـی بـوسـه مانـده به روی لـبان من

اینبار خم شدن ز تو؛ بوسه ز خواهرت            گـودال بـوسـه با من و قـد کـمـان من

مثل مـحـاسـن تو شده گـیـسویم سپـیـد            آیـد بـلای روی تـو بـر گـیـسـوان مـن

خـنجـر چرا به پیـرهـن کهنه میکـشی            واضح بگو چه میشود ای همزبان من

حیف لب تو نیست که بر خیزران خورَد            کـمـتـر بـده گـلـوی سپـیـدت نشان من

اینان لـگـد پـرانیـشان مثل کوچه است            بگـذار تا سـپـر بـشـود اسـتـخـوان من

قدم قدم ز حرم دور گشتنت سخت است           به غربت از حرمت دل بریدنت سخت است

تو می روی و دل خـواهـرت به دنبالت           برادرم چقدر جبهه رفـتنت سخت است

تـمـام زنـدگـی ام ای هـمـه کـسِ زیـنـب           به جان فاطمه بی یار ماندنت سخت است

وداع آخـر و دل بی قـرار جـان بـر لـب           شنیده ام که به گودال کُشتنت سخت است

بـپـوش زیـر زره دسـتـبـاف زهــرا را           خبر ز غـارت پیراهنِ تنت سخت است

به بند چـادر و معـجـر نـمی رسد دستی           ولی اگر برسد دست دشمنت سخت است

چگـونـه صبـر کـنم آخرین نـگـاه تو را           وداع دختر و این بوسه چیدنت سخت است

به زیر کعـب نی و ضربه مانـدَنَم آسان           به زیر نیزه و شمشیر دیدنت سخت است

تـمـام عـمـر ترا دیـده ام بـه نـدبـه ولـی           به زیر دشنه مناجات خواندنت سخت است

چقدر حال تو چون روز آخر مولاست           چقدر شیوۀ «لا حول» گفتنت سخت است

اگر چه چـشـم تو ما را رها نمی سـازد           ز روی نیزه بما سر کشیدنت سخت است

اگر هستی خدای عشق، من پیغمبرت هستم           تو هستی شمع و من پروانۀ گرد سرت هستم

تمام دلخوشی، با رفتن خود می کُشی من را           نگاهم کن که محـتاج نگـاه آخـرت هستم

اگر که مـادر من یک تنه شد لشکـر بابا           امامِ مانده تنها، یک تنه من لشکرت هستم

نداری گر علمداری، کند زینب علمداری           اگر مادر نداری من به جای مادرت هستم

تو از سر تا به پا، پا تا به سر هستی تماشائی           ولی من بیشتر مبهوت زیر حنجرت هستم

مرو دامن کشان از پیش من دستم به دامانت           منی که آمدم راه تو بستم خواهرت هستم

لب تشنه می‌روی ز برم؛ صبر می‌کنم            بگذار خون شود جگـرم؛ صبر می‌کنم

کـوه فـراق را به سـر دوش مـی‌کـشـم            هر چـنـد بشکـنـد کـمـرم صبر می‌کنم

رگ‌های پـاره‌ پاره، تن قـطعه‌ قطعه را            در قـتـلـگـاه می‌نـگـرم؛ صبر مـی‌کـنم

تـسـلـیـم محـضم و به بلا دل سپـرده‌ام            غم، هرچه آورد به سرم صبر می‌کنم

در شهر شام  چنگ‌زنان، هرکجا زنان            توهـیـن کـنـند بر پـدرم، صبـر می‌کنم

ای هـمسـفـر به جان تو حتی اگر کنند            با قـاتـل تو هـمـسـفـرم، صبـر می‌کنم

با یاد کام خشک تو تا صبح روز حشر            گر خون رود ز چشم ترم صبر می‌کنم

بـایـد که از تو پـیـرهـن پـاره‌ پـاره‌ای            از بـهـر مـادرم بـبـرم؛ صـبـر می‌کـنم

میثم! بگو که لحظه به ‌لحظه غم حسین            بر جان و دل زند شررم؛ صبر می‌کنم

تو می روی و دل من دوباره می‌ریزد            و خواهر تو به راهت شراره می‌ریزد

خـدا کـنـد که بـمـیـرم نـبـیـنـمـت تـنها            غـریبی تو به جـانـم شـراره می‌ریـزد

مرو که بوسه ای از زیر حنجرت چون آب            به روی آتش این غصه چاره می‌ریزد

تو سیب سـرخ بهشت خـدایـی و دارد            ز پیکـرِ پُـرِ زخـمت عصاره می‌ریزد

مسـیـر آمدنـت تا خـیـام خـونـین است            ز بس که از زرهت خون، هماره می‌ریزد

به جـرم دخت عـلـی بودنم؛ ز بعـد تو            عدو به روی سرم بی شماره می‌ریزد

مرو که بعد تو از نیزه ها و نعل ستور            به خـاک، پیکر تو پاره پـاره می‌ریزد

پس از تو در پی طوفان دست هایی سرد            ز گوش دختـرکان گـوشواره می‌ریزد

بـاور نخـواهـد کرد چـشـمـان ترت را            بـاور نخـواهـد کرد دشمن، بـاورت را

قـقـنـوس بی پروای من آتـش نگـیـری            طـاقـت نـدارم دیــدن خــاکـسـتـرت را

یک ذرّه از این بیشتر مهـمان ما باش            طـولانی اش کـن ایـن وداع آخـرت را

یک دم نگاهم کن، نگـاهم کن، نگـاهی            تا که بـبـیـنـی توی چـشمم مـادرت را

یا ایها العـاشـق، دلم مـعـشـوق چـشمت            با خود ببر میـدان برادر، خواهرت را

در مقـتلت چیزی نمی بینم به جز خون            مـی بـیـنـم امـا پـاره هـای پـیـکـرت را

در دست طوفان بود دیدم وای طوفان            می برد هم انگشت و هم انگشترت را

از من تـوقـع داشـتـی سـاکـت بمـانم؟!            وقتی به روی نـیـزه می بینم سرت را